Een lunch vanmiddag sluit het project in Perú af, daarna vertrek ik naar de luchthaven. Het is met de mensen waarmee ik heb gewerkt en past helemaal in het patroon van de afgelopen twee weken: ontbijten, werken, lunchen, werken, dineren. Veel draait om eten. Met heel vaak heel lekker eten!
In Nederland hebben we het veel over het weer (met misschien een korte onderbreking om het over het Songfestival te hebben). Nou, het weer is hier geen onderwerp: 's zomers iets warmer dan 's winters, bijna nooit regen. Maar elke dag gaat het over eten. Dat was al zo op de fietstoer die ik de eerste week deed. Toen dacht ik nog dat het aan de gids lag, maar zo goed als iedereen vraagt naar wat ik de vorige avond heb gegeten, of ik dit of dat al heb geproefd en dat restaurant zus-of-zo de beste lomo saltado serveert.
Elke dag word ik meegenomen voor de lunch, de eigenaar aarzelt geen moment om de auto te pakken om 20 minuten te rijden voor 'iets speciaals.' Twee gangen bij de lunch zijn geen uitzondering en het kost me moeite de nagerechten af te slaan.
Wereldberoemd is de Peruaanse Ceviche: rauwe vis die wordt gegaard in citroenzuur. Ik ben er grote fan van. Ik eet sowieso veel vis. Bijzonder vind ik ook de Chinese en Japanse 'fusion' restaurants, waarin de traditionele gerechten uit verschillende landen worden gecombineerd. Met name de Japanse doet me watertanden.
Ik verbaas me in de meeste restaurants over de ongekende efficiëntie. De populaire hebben vaak een wachtrij buiten, maar de keren dat ik daar aansloot wist de gastheer/vrouw vrij aardig in te schatten hoe lang het zou duren, en langer dan 15 minuten werd het niet.
Er loopt veel personeel rond, lang wachten is er niet bij, het gaat allemaal heel soepeltjes en tegelijkertijd uiterst vriendelijk. Uitgebreide toelichting op de kaart? Geen probleem! Ik heb niet de indruk dat er veel mensen zijn die er een hele avond uit van maken. Verschillende keren zijn gasten die gelijk met mij binnen kwamen eerder weg dan ik in m'n eentje.
Het lekkere eten was een fijne bonus op deze reis, maar liefde voor Zuid Amerika is niet alsnog opgebloeid. Ooit was ik voor KLM twee maanden in Rio, voor Wilde Ganzen een keer voor een project in Salvador de Bahia en via PUM in La Paz. Een heel belangrijke factor waarom ik nooit heel enthousiast ben geworden is het gevoel van onveiligheid (en één daadwerkelijke overval). Ik hoop dus dat PUM mij voor het volgende project weer inzet ergens in Afrika of Azië... tot dan!