Het is een weerzien, maar het voelt als nieuw. Als steward voor de KLM was ik in de jaren tachtig in Lima, maar in die tijd was het niets ontziende 'Lichtend Pad' actief met bomaanslagen en moorden en konden we het hotel (meestal?) niet verlaten. Dat hotel was overigens heerlijk: een soort hacienda in de heuvels net buiten Lima. Veertig jaar later een nieuw bezoek: voor een project via de PUM.
Om te beginnen: 't is een vreselijk eind weg. Je vliegt tegenwoordig weliswaar non stop van Amsterdam naar Lima, maar je bent er wel twaalfenhalf uur voor in de lucht. Met de zeven uur tijdsverschil ging mijn eerste aandacht uit naar het bedwingen van de jet lag. Ik ben bij aankomst eind van de middag door de PUM klant opgehaald en afgeleverd bij mijn hotel. Het avondeten heb ik weten uit te stellen tot 7 uur en daarna lag ik rond 9 uur in bed (inmiddels 4 uur Nederlandse tijd) en tot mijn verwondering lukte het om door te slapen tot 6 uur. Dat is een goed begin.
Dat avondeten was trouwens meteen al een feestje. Ik had niet de puf om nog een eind te lopen en koos een visrestaurantje aan de overkant van het hotel. Daar at ik een Chupe de Pescado, een vissoep met vooral heel veel vis. Dat ging wel ten koste van de overheerlijke 'sap van de soep' zoals mijn zus Els dat vroeger noemde. Dat belooft wat voor de komende twee weken. Lima staat bekend als de culinaire hoofdstad van Zuid Amerika.
Jaren terug las ik een recensie van een stadstour op de fiets in Bangkok. Dat wilde ik wel een keer en het bleek een geweldige ervaring. We kregen natuurlijk een paar beroemde highlights te zien, maar kwamen juist ook op plekken die de traditionele stadstours niet aandoen. Sindsdien probeer ik op reis altijd een fietstour te boeken. En zonder uitzondering zijn die een succes: er gaat een leuk type toeristen mee, de jongens en meisjes die de tours leiden, lijken er altijd heel veel plezier in te hebben, en niet zelden zijn de groepjes heel klein (soms ben ik zelfs de enige). Het sprak voor zich dat ik deze vrije zondag in Lima dus ook zo'n tour zou doen. Ook deze keer bleek het een privé tour te worden met ene Alejandro als gids.
De tour van drie uur door de buurten Miraflores en Barranco beslaat overigens nog geen 14 kilometer, we stoppen vaak, soms gaat de fiets op slot om een korte wandeling te maken. Ik vind het prima.
Lima ligt in een woestijn en tegelijkertijd aan de Pacific. De aanwezigheid van de oceaan verklaart mogelijk waarom de buurten langs de oceaan zo groen zijn (ook deze dag hangt er een mist over de kuststrook). Veel bomen langs de wegen, veel perkjes en parkjes. Het is duidelijk een buurt voor de rijkere Peruaan: overal staan glanzende appartementencomplexen. Hier en daar is er gelukkig ook nog wat over van de oude villa's, die nu vaak dienst doen als hotel, restaurant of galerie.
Barranco heeft nog het meeste van de traditionele bouw en is duidelijk ook een toeristische trekpleister. Overal in de wijk vind je muurschilderingen, vaak met een 'boodschap.' Die schilderingen zijn geïnitieerd door de overheid en worden ook regelmatig onderhouden/bijgeschilderd.
Het fietsen hier in de buitenwijken gaat prima. Er zijn hier en daar zelfs fietspaden. Alejandro vertelt dat het fietsen vooral een recreatieve bezigheid is. Er zijn maar weinig mensen die de fiets gebruiken voor bijvoorbeeld woon/werkverkeer. Veel wegen in en rond het oude centrum hebben geen fietspad, zijn meerbaans en er wordt heel assertief gereden. Geen goed klimaat voor een fietser.
Morgen is er werk aan de winkel. Enerzijds weet ik al best wat af van het bedrijf waar ik aan de slag ga door online gesprekken vooraf, anderzijds vind ik het ook wel een beetje spannend wat ik ga aantreffen en hoe het zal uitpakken met de flinke taalbarrière. We gaan 't zien.